Tijdens de kolonisatie circuleerden in de Europese literatuur verschillende beelden van de ‘koloniale Ander’ (= inwoner van door Europese machthebbers bezette gebieden). Dit beeld van de koloniale Ander kon barbaars zijn (bijvoorbeeld in verhalen over kannibalisme, mensenoffers en scalpeerpraktijken). Vanaf de zeventiende eeuw vond ook een positiever beeld ingang: de koloniale Ander werd dan meer en meer geassocieerd met ongereptheid, intrinsieke goedheid, onbaatzuchtigheid en respect voor de natuur. Hij verscheen als een wat naïeve, maar deugdzame figuur die nog niet door de negatieve aspecten van de Westerse cultuur was aangetast. We spreken in dit verband over ‘de edele wilde’.
Vandaag vinden onderzoekers het beeld van ‘de edele wilde’ even stereotyperend als de meer angstaanjagende cliché’s over de koloniale Ander. Maar in de literatuur van rond 1800 was ‘de edele wilde’ een invloedrijk sjabloon en het werd volop gebruikt in teksten die de slavenhandel en de slavernij aan de kaak stelden. Dit soort slavernijkritische teksten noemen we ook wel abolitionistisch.
Het sjabloon van de edele wilde werd in 1800 ook door Nederlands auteur Dirk van Hogendorp gehanteerd in Kraspoekol, of de slaaverny. Dit slavernijkritische toneelstuk speelt zich af in Indonesië, dat toen grotendeels bezet was door Nederland. Hieronder worden drie Aziatische personages uit Kraspoekol, of de slaaverny geïntroduceerd, met steeds een tekstfragment waarin ze aan het woord komen.